آمار پوشش خدمات بهداشتی و اهمیت تکنولوژی های زیستی

سازمان جهانی بهداشت (WHO) و بانک جهانی گزارش نظارت جهانی پوشش جهانی سلامت (UHC 2023) را منتشر کرده‌اند که آمارهای نگران‌کننده‌ای را در مورد هزینه‌های بهداشتی از جیب خود (OOP) و نرخ پوشش جهانی خدمات بهداشتی نشان می‌دهد. این گزارش نشان داد که تنها 42 کشور از 138 کشور از سال 2000 به پیشرفت در گسترش پوشش خدمات UHC دست یافته اند و در عین حال هزینه های OOP برای جمعیت را نیز کاهش داده اند. از سوی دیگر، 108 کشور گزارش کردند که از سال 2015، یعنی سالی که اهداف توسعه پایدار (SDGs) تصویب شد، وضعیت بدتر شده و هیچ تغییر قابل توجهی در پوشش بهداشتی رخ نداده است. همه 108 کشوری که پیشرفت کندی را در پوشش خدمات UHC تجربه کردند، کشورهای با درآمد پایین (LICs) و کشورهای با درآمد متوسط پایین (LMICs) هستند. با وجود آن، امتیاز کلی شاخص پوشش خدمات UHC جهانی (SCI) از 45 به 68 از 100 بین سال‌های 2000 تا 2021 افزایش یافت، اما هیچ تغییری در امتیاز جهانی SCI بین سال‌های 2019و 2021 گزارش نشد. به‌خصوص، تغییر قابل توجهی در کشور نمرات سطح SCI از سال 2021 ادامه داشته است، از 28 تا 91، با ارتباط قوی بین SCI و سطح درآمد کشورها.

علی‌رغم اینکه درصد جمعیت جهان که تحت پوشش خدمات بهداشتی ضروری نیستند، بین سال‌های 2000 تا 2021 تقریباً 15 درصد کاهش یافته است، 4.5 میلیارد نفر - بیش از نیمی از جمعیت جهان - تا سال 2021 به طور کامل تحت پوشش خدمات بهداشتی ضروری نبوده‌اند.

این گزارش همچنین نشان می‌دهد که بیش از یک میلیارد نفر در سال 2019 هزینه‌های بهداشتی «فاجعه‌بار» را متحمل شدند، در حالی که دو میلیارد نفر هزینه‌های فاجعه‌بار، مخارج بهداشتی را در خط فقر نسبی یا هر دو در یک سال فقیر کردند. علاوه بر این، درصد جهانی افرادی که در خانواده‌ها زندگی می‌کنند بیش از 10 درصد از بودجه خانوار را صرف هزینه‌های بهداشتی OOP می‌کنند به طور مداوم افزایش یافته و به 13.5 درصد در سال 2019 رسیده است. در مقایسه بین 138 کشور، این گزارش نشان داد که فقیر شدن هزینه‌های بهداشتی OOP در خط فقر شدید عمدتاً در LIC و LMIC متمرکز است که نرخ فقر بالاتری دارند. با این حال، هیچ رابطه قوی بین فقیر کردن هزینه های بهداشتی OOP در خط فقر نسبی و سطح درآمد یک کشور وجود ندارد.

علاوه بر این، WHO و بانک جهانی تخمین می‌زنند که پیشرفت آهسته به سمت UHC که در گزارش ذکر شده است با ظهور کووید-19 مرتبط است، زیرا امتیاز SCI بین سال‌های 2019 تا 2021 به طور قابل توجهی راکد یا بدتر شده است. در طول همه‌گیری، اختلالات شدید در ارائه خدمات سلامت، تدارکات و بار مالی بر سیستم های بهداشتی عوامل اصلی کاهش پیشرفت UHC بودند. با این حال، قابل توجه است که برای اکثر LMICها و LICها، سرعت کاهش پوشش UHC در حال حاضر پس از سال 2015، پنج سال قبل از ظهور همه‌گیری قابل لمس بوده است.

این یافته‌های حیرت‌انگیز را می‌توان به انتظارات غیرواقع‌بینانه از SDGs نسبت داد که در آن سال توسط اکثر کشورهای جهان، از جمله LICs و LMICs امضا شد، جایی که بخش بزرگی از آنها در سیستم‌های بهداشت ملی خود دچار نقص‌های سیستمیک هستند، یعنی «فرار مغزها». پرسنل پزشکی، کمبود زیرساخت های بهداشتی و کمبود شدید بودجه. بنابراین، همه‌گیری کووید-19 ظهور کرد و به سرعت آسیب‌پذیری سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی در اکثر این کشورها را آشکار کرد. حتی در سال 2023، با کاهش موارد کووید-19 در سرتاسر جهان و بهبود نسبی سیستم‌های بهداشتی، چندین سیستم بهداشتی آفریقا (به عنوان نمونه بارز) همچنان از تأثیر مخرب همه‌گیری بر در دسترس بودن نیروی کار بهداشتی رنج می‌برند، زیرا منابع و بودجه‌های عمده در این زمینه وجود داشت. برای مقابله با کووید-19، که بودجه های محدود بخش بهداشت ملی را بیشتر می کند. این موضوع بر حقوق کارکنان پزشکی در بیمارستان های دولتی در چندین کشور آفریقایی از جمله مصر، نیجریه و غنا تأثیر گذاشته است.