نقش ریبونوکلئیک اسیدها همچنان در حال شناسایی است. تحقیقات جدید نشان‌دهندۀ آن است که RNA‌های سطح سلولی در جذب نوتروفیل‌ها به محل‌های التهابی نقش دارند. این "گلیکو RNA ها" روی سطح نوتروفیل­ها اتصال به سلول‌های اندوتلیال و مهاجرت ترانس اندوتلیال را تسهیل می‌کنند. همراه با تحقیقات قبلی که نشان می‌دهد گلیکو RNA‌ها را می‌توان در بسیاری از انواع سلول یافت، این امکان وجود دارد که گلیکوRNA‌ها بتوانند عملکردهای مهمی را در چندین نوع سلول و در تنظیمات مسیرهای مختلف بیولوژیکی ایفا کنند.

در مطالعات اخیر وجود ریبونوکلئیک اسیدها را در بیرونی در پیوند با کربوهیدرات‌ها در سطح خارجی سلول‌های پستانداران شناسایی کردند. سطح سلول از نظر توپولوژیکی، فضایی متفاوت از هسته و سیتوپلاسم را نشان می‌دهد. جایی که اکثر RNA های سلولی در آن قرار دارند نیز همینطور است، بنابراین سوالات مهمی در مورد عملکرد RNA های سطح سلول و نحوه تولید و انتقال آنها ایجاد می‌شود.

یک مقاله زیست‌شناسی ژنوم در سال 2020، گروهی از RNA‌های خارج سلولی مرتبط با غشاء (maxRNA) را که در سلول‌های خونی در گردش انسان، عمدتاً مونوسیت‌ها، یافت می‌شوند، توصیف کرد. نویسندگان پیشنهاد کردند که این گونه‌های RNA ممکن است از RNA های آزاد شده توسط سلول‌های در حال مرگ گرفته شوند.

برخی معتقدند که این ریبونوکلئیک اسیدها در واقع از سلول‌های در حال مرگ منتشر شده­اند و در ادامه‌ی مسیر خود قبل از اینکه توسط آنزیم‌ها و یا شرایط محیطی از بین بروند، با ساختارهای قندی پیوند شده‌اند. سپس در سطح سلول‌ها جای‌گیری کرده‌اند.  

یک مقاله سلولی در سال 2021 کشف کرد که برخی از RNA های کوچک در رده های سلولی سرطانی و سلول های بنیادی جنینی دارای N-گلیکوزیلاسیون هستند. بسیاری از RNA های کوچک N-گلیکوزیله، که glycoRNA نامیده می شوند، بر روی غشای سلولی یافت می شوند. تولید گلیکور RNA به چندین آنزیم بستگی دارد که به گلیکوزیلاسیون پروتئین نیز کمک می کنند. با این حال، مطالعه عملکرد و تولید glycoRNA جدید است و نامشخص است.

این یافته‌ها همچنین نشان می‌دهند که بخش RNA در گلیکو RNAهای سطح سلولی به شدت از دسترسی به RNase که توانایی تجزیه‌ی این ریبونوکلئیک اسیدها را دارد مسدود شده است. این عمل را پروتئین‌هایی در اطراف این ساختار سبب شده اند. از طرف دیگر، P-سلکتین می تواند به جزء کربوهیدراتی آن متصل شود.

این مدل حفاظتی با مشاهدات آنها مطابقت دارد که بخش کربوهیدراتی، نه بخش RNA، می‌تواند نحوه چسبیدن و حرکت نوتروفیل‌ها به لایه اندوتلیال را کنترل کند. این مدل همچنین می‌تواند توضیح دهد که چرا RNA‌ها می‌توانند بر روی غشای سلول خارجی قرار گیرند بدون اینکه به راحتی تجزیه شوند و علت پایداری آن‌ها چیست.